TAARTJE
Het was tijdens een familiefeestje. In de kring van stoelen en mensen weet ik nog precies waar ik zat. Jurkje aan, taartje op schoot, maar geen vorkje. En omdat ik had geleerd dat ik niet mocht praten als grote mensen aan het woord waren, kon ik daar ook niet om vragen. Op een feestje is er tenslotte altijd wel iemand die iets zegt.
Zelf op zoek gaan naar een vorkje was geen optie en het taartje met mijn handen opeten ook niet want dan zou ik zomaar aandacht op mezelf kunnen vestigen. Iemand zou dan iets tegen me kunnen zeggen en daar had ik dan misschien wel geen antwoord op. En stel dat iemand boos zou worden omdat ik stoorde!
Stil blijven zitten en hopen dat ik toch nog een vorkje zou krijgen was het enige (want meest veilige) dat ik kon doen.
Grote mensen hadden altijd gelijk maar ik snapte het niet. Waarom mocht ik mezelf niet laten horen. En zien.
Was ik dan niet goed? Was ik dan niet mooi? Deed ik er dan niet toe?
Een jaar of zeven zal ik geweest zijn en naar laten zien wie ik was, had ik nog een lange weg te gaan.
ROEPING
Het lijkt tegenstrijdig. Omdat ik veel dingen wel gewoon heb gedaan. Ik was nieuwsgierig naar de wereld. Naar mensen. Naar hun verhalen. En naar mezelf. Wie was ik en wat kwam ik hier eigenlijk doen.
Ik ben een jaar naar Madrid gegaan om te werken als au pair en daarna bracht de liefde me naar New York, waar ik vier jaar bleef.
Een tentoonstelling van de Braziliaanse fotograaf Sebastiao Salgado die ik daar in die tijd bezocht, werd een keerpunt in mijn leven. Ik zag de schoonheid van de zwart wit beelden. De betrokkenheid. Het respect. En op dat moment voelde ik dat beeld maken ook mijn roeping was. Fotojournalistiek werd het mooiste woord dat er bestond en eenmaal terug in Nederland ging ik werken voor de krant.
CONFRONTATIE MET MEZELF
Toch was er al die tijd nog steeds de overtuiging dat ik me had aan te passen. Dat ik moest doen wat anderen van mij verwachtten en niet werkelijk mocht zijn wie ik was.
Een zwaar auto ongeluk zette alles op zijn kop. Met inwendige bloedingen en een gebroken bekken lag ik twee weken op de intensive care.
Een maand later mocht ik naar huis maar ik moest opnieuw leren lopen.
Het was een enorme confrontatie met mezelf. En mijn vragen werden dringender. Wie was ik en wat kwam ik hier eigenlijk doen. Waarom was ik er nog. Het kon niet zijn dat het voor niets was gebeurd. Ik wilde antwoorden. Leren. Weten.
En ik leerde. Door te lezen. Door mensen die ik ontmoette. Door moeder voor mijn zoon te zijn. Door te schrijven. En door stil te zijn. Met mezelf.
Langzaam kreeg ik weer vertrouwen in het leven en werd een ding heel helder. Ik had mijn eigen pad te gaan.
ONDERNEMERSCHAP
Een half jaar had ik nodig maar ik herstelde volledig en uiteindelijk begon ik met opwinding en ook wel spanning maar vooral met een groot gevoel van vrijheid voor mezelf.
Het ondernemerschap was een enorme leerschool die me dwong beperkende overtuigingen los te laten en te gaan staan voor mezelf en mijn talenten.
Fotograferen voor de krant was het avontuur waar ik naar op zoek was geweest en ik had het enorm naar mijn zin maar toch voelde ik na veertien jaar dat er meer moest zijn.
ONTDEKKINGSTOCHT
Ik keerde naar binnen en vond een diep verlangen om te verbinden met de natuur en haar geneeskracht.
Op zoek naar antwoorden was ik eigenlijk nog steeds.
Mijn zekerheden als fotograaf liet ik los en ik begon aan een ontdekkingstocht van zeven jaar met opleidingen en trainingen en later mijn praktijk als natuurgeneeskundig therapeut.
Het kon voor mij alleen maar op die manier. Alleen door alles achter me te laten dat ik kende en te vertrouwen op de roep die ik had gevoeld.
De natuur met haar stille en oeroude wijsheid was mijn spiegel en hielp me de regie te nemen over mijn eigen leven.
Het werd de grootste en langste reis die ik ooit maakte.
OUDE LIEFDE
Tot ik op een dag het verlangen naar beeld maken voelde terugkeren. Het was alsof ik werd omarmd door een oude liefde. Een liefde die begreep dat ik een reis had te maken en die weer samen met me verder wilde.
En ik wist dat ik een andere richting had te nemen.
Mijn praktijk liet ik los en het was alsof alles op zijn plek viel. Het was alsof ik de fotograaf werd die ik altijd bedoeld was te zijn. Een fotograaf met de zielsmissie jou uit te nodigen om in het licht te stappen, precies zoals je bent.
INSPIREREN EN BEGELEIDEN
Mijn reis naar binnen heeft me geleerd dat ik er mag zijn en mezelf mag laten zien en met die ervaring kan ik anderen inspireren en begeleiden om hetzelfde te doen.
Vaak zie ik dat mensen zichzelf tegen houden zoals ik dat zelf ook deed.
Jezelf laten zien kan heel ongemakkelijk zijn. Zeker met een lens op je gericht 😉
Mag dat wel? Ben ik wel goed genoeg? Leuk genoeg? Interessant genoeg? Word ik dan niet afgewezen?
Die vragen ken ik zo goed!
Ik weet hoe het is om jezelf klein en onbelangrijk te maken en jezelf niet te durven laten zien en horen.
Maar ook hoe het voelt om vol vertrouwen te gaan staan voor wie je bent. En om een vorkje te vragen wanneer het ontbreekt 😉
BEELD VAN DE ZIEL
Het is mijn opdracht als soul fotograaf om jou te inspireren en begeleiden jezelf te laten zien zoals je bent.
Mijn camera is daarbij een helend instrument geworden en ik vind het geweldig mooi wanneer ik zie gebeuren dat mensen verbinding maken met een diep vertrouwen in zichzelf en zich veilig en uitgenodigd voelen om te laten zien wie ze zijn. Het voelt als een eer het beeld daarvan te mogen maken. Een beeld van de ziel.
LAAT JEZELF MAAR ZIEN!
Wil jij ook laten zien wie je bent? Laat het me weten!
Dan gaan we samen op zoek naar wat je van jezelf naar buiten wilt brengen en geef ik je de ruimte om dat vol vertrouwen te doen. Door in gesprek te zijn maar ook door plezier te hebben in het maken van het beeld.
Laat jezelf maar zien!