twijfel

Shit. Vorige keer schreef ik me in op de laatste dag van het jaar. Dus ik zou nog wel even hebben om het te doen. Niet dus.

Blijkbaar was er nog ergens twijfel, anders had ik het meteen wel gedaan toch. Maar toen ik zag dat alle startnummers waren vergeven, realiseerde ik me dat die twijfel er helemaal nooit was geweest. Natuurlijk wilde ik de marathon weer lopen!

Eigenlijk was ik zelfs al begonnen met trainen. Niet voor de afstand nog, maar wel voor de snelheid. Dit voorjaar liep ik voor het eerst een marathon en mijn enige wens was dat ik hem helemaal uit zou lopen.

Maar toen leek een medaille me eigenlijk ook wel tof. Dus liep ik binnen de tijdslimiet. Vijf uur en twee minuten deed ik erover. En dat wilde ik deze keer gaan verbeteren. Twijfel is dan niet echt handig.

Want nu sta ik op een wachtlijst. Begin maart hoor ik pas of ik toch kan deelnemen en dat betekent dat ik sowieso ook voor de afstand moet gaan trainen, of ik nou mee mag lopen of niet.

Ook niet verkeerd hoor, lekker om weer meer kilometers te gaan lopen, maar toch. Tegen die tijd ben ik dan al zover in mijn training, dat ik ook wel weer wil kunnen toepassen wat ik dan heb opgebouwd.

Dus (note to self ? ) soms moet je echt gewoon beslissen! En je niet laten afleiden door allemaal hoofdzaken die proberen te saboteren wat je diep van binnen allang weet.

Het gaat gelukkig niet altijd zo. Sommige dingen heb ik meteen helder. Dan is mijn gevoel of de boodschap die ik krijg zo duidelijk, dan heb ik geen vragen.

En deze keer heb ik in ieder geval (weer) iets geleerd. Op het moment dat je geen keuze meer kunt maken, weet je pas echt wat je wilt.