mensen langs het parcours

Ervaren dat mijn lijf de marathon kon lopen was grandioos en helend en daar heb ik het voor gedaan en ik heb ervoor getraind, maar dat ik mijn tempo tot het einde toe heb kunnen volhouden komt ook door de mensen langs het parcours!

Omdat mijn naam op mijn startnummer stond, werd me door wildvreemden persoonlijk toegroepen dat ik het zo goed deed, dat ik het zou halen, dat ik moest volhouden, dat het nog maar een paar kilometer naar de Coolsingel was, dat ik die medaille zeker ging krijgen en soms keek ik dan in zulke warme en bemoedigende ogen. Wat heb ik me daardoor gedragen gevoeld!

Een aantal mensen langs het parcours kende ik wél 😉 Mijn zoon Ben was er. Samen met mijn schoondochter Elise stond hij bij de start en later langs de route en toen ik over de finish was gekomen en net mijn medaille had gekregen, ving hij me op toen de tranen ineens over mijn wangen gingen stromen. Onderweg was ik soms ook emotioneel maar dat kon echt niet want dan ging de energie uit mijn benen! Dus aan het einde kwam alles eruit 😉

Lieverd, ik hou van jou.

Mijn vader en mijn zus Tamara juichten voor me bij het 30 kilometer punt en bij de finish, van Bert kreeg ik een groots applaus bij de 35 kilometer, Allard leefde mee bij de start en de finish en ergens onderweg waar ik hem in de drukte niet zag en mijn moeder, zij leefde in gedachten overal mee, naast me op de fiets, zoals ze dat wel eens deed toen ze er nog was.

Aan deze lieve schatten en aan alle andere mensen die mijn naam hebben geroepen, die me hebben aangemoedigd, me hebben gehighfived en succes hebben gewenst: heel veel dank!!

Zonder jullie was #demooiste niet zo mooi geweest.

Het is allemaal voorbij nu maar het gat waar ik na vier maanden trainen en toeleven naar de marathon had gedacht in te vallen, dat is er niet. Ik loop gewoon weer lekker mijn tien kilometer rondjes en alles is helemaal goed.