op mijn sloffen

Op mijn sloffen liep ik de marathon. Letterlijk.
Toen ik het doorhad overwoog ik even om naar huis te gaan om mijn hardloopschoenen aan te gaan trekken maar ik besloot het niet te doen. Dat zou veel te veel tijd kosten.

Hoe het is afgelopen weet ik niet meer want het was een droom, maar blijkbaar houdt de marathon me meer bezig dan ik dacht.

Eigenlijk was het namelijk heel simpel. Ik heb een trainingsschema, daar houd ik me aan en op die zondag in april loop ik gewoon wat meer kilometers.

Gelukkig maar dat je soms niet echt weet waar je aan begint 😉 Dan zie je alleen maar, of voornamelijk, het leuke en het avontuur en dan ga je gewoon. Onderweg vind je dan alles wel verder uit.

Ik was gewend aan drie keer in de week tien kilometer lopen met het eerste licht en hier en daar al zachtjes fluitende vogeltjes, nog vóór mijn ontbijt. Na mijn yoga en meditatie een heerlijk begin van de dag. Vond ik altijd.

Maar de afstanden in mijn schema worden steeds wat langer en afgelopen zondag kwam ik daarin voor het eerst mezelf tegen.

Met 23 kilometer werd het licht in mijn hoofd en in een tempo dat mijn gemiddelde vreselijk naar beneden bracht, rende ik de 3 kilometers die me die dag nog resteerden, en ondertussen vroeg ik mezelf af waarom ik me in vredesnaam voor de marathon had ingeschreven.

Inmiddels weer helemaal hersteld weet ik dus nu dat mijn grens met een nuchtere maag op 23 kilometer ligt en ben ik maar eens gaan kijken hoe ik dat aanstaande zondag anders kan gaan doen.

Toch al iets eten van tevoren zoals ook straks met de marathon. En vast blijven houden aan het beeld van mezelf als ik over de finish ga. Op mijn sloffen. Figuurlijk 😉