mijn huisje

“Ik kan mijn huisje niet meer vinden.” Het touw dat ik op een mooie plek in het gras had gelegd was opgegaan in de omgeving. Een rondje vormde het en het voelde er zo veilig binnen dat ik het mijn huisje had genoemd. Toen ik er vandaan was gelopen en ernaar terug wilde, was het verdwenen. En dat gebeurde nog een keer.

“Herken je dat uit je dagelijkse leven?” Verrast door de vraag van paardencoach Jacqueline dacht ik daar over na. En eigenlijk ja, met het huisje dat ik had neergelegd als metafoor voor mijn wezenlijke zelf, herkende ik dat inderdaad wel.

De buitenwereld met alles wat er in gebeurt kan me soms overweldigen en me dan weghalen bij mijn eigen wijsheid. Bij weten dat ik waardevol ben, dat ik mijn ruimte mag innemen en trouw mag zijn aan wie ik ben.

In mijn ronde huisje van touw voelde ik me geaard en verbonden met mezelf maar zodra ik erbuiten stapte voelde ik me kwetsbaar worden.

Jacqueline leerde me met een oefening om ook buiten mijn huisje bij mezelf te zijn en te blijven. En ze leerde me nog meer. Of eigenlijk, Flow, leerde me nog meer, haar paard.

Want ik zou haar mijn huisje gaan laten zien. Maar ja, dan moest ze wel mee! En dat was een ding. Want met trekken en duwen zou dat echt niet gaan lukken en bovenal wilde ik haar niets opdringen.

Maar toen bedacht ik me ineens dat ik best de leiding zou mogen nemen om gewoon samen iets leuks te gaan doen. Dus gespte ik haar halstertouw vast, nodigde haar in gedachten uit en zei: “Kom we gaan.”
En we gingen. Als vanzelf.

Het was magisch dat Flow zomaar met me meeliep en daarmee leerde ze me dat ik ook iets mag willen en dat ik daar duidelijk over mag zijn en dat het dan wordt gehonoreerd. Gerespecteerd voelde ik me en waardevol en van een oud stuk geheeld. Dankjewel Jacqueline. En Flow.