prik
Buiten zat ik. Om de hoek, op een houten bankje. Het was koud maar ik had warme soep.
Binnen mocht ik die niet opeten. Andere mensen wel en ik zou me buitengesloten gevoeld moeten hebben. Maar dat was niet zo. Eigenlijk voelde ik me alleen maar heel vrij.
Zonder prik en zonder digitale code die over gezondheid eigenlijk weinig zegt.
Het wordt me van harte aangesmeerd (net als angst trouwens, dat is bij veel mensen enorm goed aangeslagen) maar de logica ervan ontgaat me volledig.
Waarom niet mensen bewust maken van het helend vermogen van het eigen lichaam. En hoe je daar zelf voor kunt zorgen. Met bewegen, buiten in de natuur. Frisse lucht opsnuiven aan zee. Een heleboel groenten eten en fruit. Knuffelen. Lachen. Houden van jezelf en daarmee van de wereld om je heen. Reflecteren. Jezelf rust gunnen. Genieten van kleine dingen. Uiten van gevoel. Tekenen. Schrijven. Dansen. Gebeurtenissen uit het verleden loslaten. Dankbaar zijn voor wie je bent en wat je allemaal kan en hebt.
Ben je meteen ook weerbaarder voor de ongetwijfeld volgende mutatie en het ongetwijfeld volgende virus. Oh, en zonder bijwerkingen. Dat is natuurlijk allemaal niet handig voor de pillenindustrie.
Maar het ging om gezondheid. Toch?
Deze foto maakte ik afgelopen zondag. Samen met heel veel andere mensen liep ik een mars voor vrijheid door het centrum van Rotterdam. De vrijheid en het recht om zelf te bepalen wat er met je lichaam gebeurt. Zonder dat je de toegang tot het filmhuis en je favoriete koffietentje wordt ontzegd.
Zonder boete omdat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen gezondheid.
Het menselijk lichaam is onaantastbaar en eigenlijk is het een grote schande dat over de hele wereld mensen de straat op moeten om die onaantastbaarheid te behouden. Het is een grondrecht.
Wel een prik, geen prik, het is een keuze die je in alle vrijheid zou moeten kunnen maken.
Maar binnenkort zal het niet meer aan de orde zijn waar je voor hebt gekozen.
Dan is iedereen weer welkom in het filmhuis. En ook om binnen soep te eten. Let maar op.