haast

Even stond ik stil. Midden in de drukte van Rotterdam. Met mijn ogen dicht. Omdat de warmte van de zon zo heerlijk voelde.

Plotseling werd ik aangesproken. Een meisje vroeg of het toch wel goed met me ging. Ze wees me op het groene stoplicht. Om me heen zag ik hoe iedereen zich aan het haasten was. Onderweg ergens heen.

Het meisje was oprecht bezorgd. Ook zij was onderweg ergens heen. Maar toch stond ook zij even stil. Voor een moment was mijn welzijn belangrijker dan haar doel. Lief was dat. En waardevol. Mededogen in de anonimiteit van de stad.

Maar al die mensen die altijd haast hebben. Altijd druk zijn. Hoe gaat het eigenlijk met hen. Werkelijk. Waarom staan zij nooit stil. Wat als ik achter hen aan zou rennen. En zou vragen of het toch wel goed met ze gaat.

Soms vraag ik het. Aan mensen in mijn praktijk. Waar loop je voor weg. Maar misschien is die vraag midden op straat wel net zo legitiem.