leegte

Een hele zak vijgen. Die werkte ik zo weg. Ook al zat ik vol. Deed mijn buik er pijn van. Het ging gewoon naar binnen. En meer dan dat. Veel meer. Maar dan ging ik weer sapvasten. En ging het weer een paar weken goed.

Wat gezond is voor mijn lijf weet ik wel. En dat was het ook niet. Want weten is een ding. Maar toepassen is iets anders. Dat vraagt een dieper kijken. Naar motivatie. Naar angst. Angst voor tekort bijvoorbeeld. Want wat als er ineens niet meer genoeg is. Wat als er voor mij niets overblijft. Wat als ik niets meer krijg. Hup naar binnen met de hele boel. Straks kon het er wel eens niet meer zijn. Of zou ik het niet meer mogen hebben. En daar ging ik weet met mijn sapkuur.

Maar ik ontzeg mezelf niets meer. Anders gezegd. Ik gun mezelf alles. Dus ook een hele zak met vijgen. En de wetenschap dat ik al die vijgen mag opeten maakt dat ik de behoefte niet meer heb dat ook werkelijk te doen. Omdat ik niet meer bang ben dat ik tekort kom. Het is er. Ook voor mij. Dus de hele zak hoeft niet meer in een keer leeg.

Een mooi inzicht. Maar dat was het niet alleen. Het ging ook om de handeling. Iets in mijn mond stoppen. Vullen. En dat vullen was een groter ding dan die angst voor tekort. Want het was het vullen van een leegte.
Leegte waar vreugde zou moeten zijn. Om het eigen bestaan. Erkenning van het licht in mezelf. Los van presteren. Los van geslaagd zijn in het leven.

Het was er. Al die tijd. Natuurlijk was het er! Maar ik zocht het buiten mezelf. Omdat ik het binnen mezelf niet dacht te kunnen vinden. Bovendien was het makkelijker. Eten. Maar met eten liet die leegte zich niet vullen. Wel met eigenwaarde. Met simpelweg zijn op aarde in liefde.

Ineens was ik ook overal helemaal klaar mee. Zoveel geleerd. Gelezen. En uitgeprobeerd. Overal zit wel een waarheid in. Maar wat was nu mijn eigen waarheid. Van alle kennis over voeding die ik heb opgedaan pas ik nu toe wat bij me past. Wat ik belangrijk vind. En wat voor mij werkt.

Soms val ik terug. Maar dat is dan maar zo. Veroordelen doe ik mezelf er niet meer om. Wat ik mezelf vooral gun is zijn in liefde. En verbonden met de wijsheid van iets groters lijkt het onvoorstelbaar dat ik zo veel meer nodig had dan dat.