drama

Ineens voelde ik dat het mijn verhaal niet meer was. En wat een mooi excuus het al die tijd was geweest. Slachtoffer van mijn eigen drama.

Het verdriet van mezelf niet mogen laten zien en horen. Daar lag het allemaal aan. En daar kon ik ook niets aan doen. Behaaglijk wentelde ik me in die rol. Onzichtbaar en daarmee gevrijwaard van kritiek. Van niet goed genoeg zijn. Het was veilig.

Wat ik me niet realiseerde was dat ik een keuze had de positie die me was aangeboden al dan niet te aanvaarden. Lang heb ik dat uit veiligheidsoverwegingen maar gedaan. Maar uiteindelijk heb ik ontslag genomen.

Een drama is fijn. Het bood mij een kader waarbinnen ik kon schuilen. Zodat ik niet het risico zou lopen te falen of veroordeeld te worden. Mislukken was binnen mijn kader niet mogelijk. Maar tot leven komen ook niet.

Wellicht heb jij ook een drama. Een verhaal dat je bescherming biedt omdat het je een motief geeft te vermijden waar je bang voor bent maar wat juist datgene kan zijn wat je in staat zal stellen te groeien. Kijk er eens naar. Met liefde. En vraag jezelf of het je nog dient. Mogelijk is het tijd is om het los te laten. Omdat het je belemmert jouw weg te gaan. Loslaten van een drama is een avontuur waarin je dingen van jezelf tegen komt die je soms liever niet aangaat. Maar ook een avontuur dat je vrij maakt. Zodat je kunt gaan staan voor wie jij bent.

Mijn drama vraagt nog wel eens aandacht. Maar mezelf klein en onzichtbaar maken hoeft niet meer. Ik heb geleerd dat mijn waarde zo groot als die van ieder ander. En dat ik mijn talent in de wereld mag neerzetten. Dat ik trouw mag zijn aan de bron van waaruit ik voortkom. Zolang wat ik doe daarmee resoneert is het goed. Minderwaardigheid past daar niet bij. En dat heeft het nooit gedaan.