handschrift van mijn vader

Meteen herkende ik het. En ik zag er het houvast in dat ik al die jaren kreeg.
De bescherming. De veiligheid. Maar ik voelde ook de vanzelfsprekendheid waarmee ik aannam dat die er altijd zouden zijn. Wat als jij mij straks ook loslaat in het aardse net als mama en er ook van jouw handschrift nooit meer iets op de deurmat valt.

Tranen stroomden over mijn wangen en ik belde je op en ik deelde mijn verdriet en je zei dat je voorlopig nog niet dood zou gaan. Dat is fijn. Maar daarop wil ik niet wachten om je te zeggen dat je me waarden meegaf voor het leven.

Eerlijk nieuwsgierig eigenwijs betrokken en nederig naar het bestaan leerde je me mensen te zien voor wie ze zijn nog voordat uiterlijkheden wegvallen en dat het delen van kennis en talenten mensen van binnenuit kan versterken zodat ze op eigen kracht kunnen gaan staan.

Voorlopig ga je nog niet dood zei je maar daarop wil ik niet wachten om je te zeggen dat ik van je hou en dat ik dankbaar ben dat ik binnen het kader dat me werd geboden en waarvan ik de grenzen niet begreep ruimte kreeg op zoek te gaan naar mezelf. Buiten dat kader vond ik uiteindelijk in mezelf wat ik zocht bij jou en in de wereld. Mijn eigen licht.

Jouw zachte bruine ogen zien dingen anders dan ik ze zie en jouw handschrift lijkt niet op dat van mij maar dat doet er niet toe. Wel dat ik jouw dochter ben en jij mijn vader en dat ik trots ben op beide.