slipgevaar

“Pas op!” Gladde stenen glimmen vervaarlijk in het licht van de ochtendzon. Hij trapt op de rem van zijn fietsje en bijna gaat hij onderuit. Maar niet helemaal. Zijn ogen glinsteren. “Ik slipte!” roept hij achterom naar zijn moeder die hem met haar waarschuwing had willen behoeden voor een valpartij.

Hoezo pas op?! Dit is veel te leuk! Het leven is een avontuur! Je kunt van alles proberen en dwalen en ontdekken en plezier hebben!

Bij vallen staat hij niet stil. Want daar gaat het toch helemaal niet om. Dat is helemaal niet wat hij wil bereiken. Snapt zijn moeder dat dan niet. Het zal best dat het kan gebeuren maar dat is dan deel van zijn ontdekkingstocht. Niet iets dat niet mag. Niet iets dat ten koste van alles moet worden voorkomen. Gewoon iets dat gebeurt. Je kunt toch niet iets leren of iets maken of groeien als je jezelf niet de kans geeft tegen dingen aan te lopen. Onderuit te gaan. Of dat uit alle macht probeert te ontwijken.

En ja onderuit gaan kan pijnlijk zijn. En onhandig. En iets waar je helemaal geen tijd voor hebt. Maar het zou zomaar kunnen dat je daarna steviger staat dan voorheen.

We zijn als grote mensen heel goed geworden in oppassen en uitkijken en nog maar een extra verzekering afsluiten. Soms zo goed dat het ten koste gaat van het leven zelf.

Grote beren versperren ons de weg. We geven ze heel veel te eten zodat ze vooral blijven bestaan en laten ons meesleuren van de ene mislukking naar de andere. In gedachten dan. En die zijn net zo levensecht als de beren. Maar wat als we ze zouden aankijken en zouden onderzoeken of ze wel echt zo bedreigend zijn als ze zich voordoen. Ze zouden zomaar hun bestaansrecht kunnen verliezen. En we zouden zomaar fluitend verder kunnen gaan op de weg van ons verlangen.

Bij slipgevaar lijkt het me zeker verstandig op te passen. Maar ook om te luisteren naar het kind in onszelf dat met glinsterende ogen wil ontdekken waar het leven over gaat.