Het laatste velletje aan de rol wc papier, net op het verkeerde moment. De laatste koffieboon, terwijl je net zo een zin had in een bakkie pleur. Met het zicht op bijna niets meer, verandert onze waarneming.
Datzelfde velletje en diezelfde koffieboon krijgen ineens veel meer betekenis dan wanneer er nog honderden van zouden zijn. Dan pakken we ze meestal achteloos. Zonder al te veel waardering. Zonder al te veel dankbaarheid.
En natuurlijk kunnen we naar de winkel. Met volle schappen is hier alles gemakkelijk gekocht. Maar we hebben ook een keuze.
Een keuze om dingen nu al meer te waarderen. Het water dat we drinken. Het voedsel dat we eten. De kleding die we dragen. De bossen waardoor we lopen en de dagen die ons resten op deze planeet.
Met de serie ‘Het laatste Velletje’ waar ik aan momenteel aan werk, wil ik daartoe uitnodigen. Want we mogen denk ik veel meer koesteren wat we hebben. Niet pas als er bijna niets meer van bestaat, maar vandaag.
