laatste velletje

Er was iets met het laatste velletje. Wat het representeerde. Wat het kón representeren. Voor iedereen is dat natuurlijk iets anders. Maar ik wist nog niet goed wat het was voor mij.

Toen ben ik er eest maar een fotootje van gaan maken. Zo kon ik me er meer mee verbinden. En dat was leuk. Tijdens het afwerken heb ik er een korrel filter overheen geplaatst. Lekker nostalgisch.

Op de een of andere manier houd ik van het beeld dat is ontstaan. Door de eenvoud. De stilte. Het licht. Het laat me nadenken. Over hoe we met dingen omgaan. Over de keuze die we daarin hebben.

Want wat doen we met dat laatste velletje? Echt het laatste hè. Dus ergens achter je staat ook niets meer en er is niemand in de buurt die je kunt roepen om je te komen redden. Dan denken we toch echt even goed na over wat we ermee gaan doen.

We waarderen het meer. Meer dan wanneer er nog honderden van zouden zijn. Dan pakken we ze meestal achteloos. Zonder al te veel waardering. Zonder al te veel dankbaarheid.

Ineens stel ik me voor hoe het zou zijn als we alles zouden behandelen als het laatste velletje. Het water dat we drinken. Het voedsel dat we eten. De kleding die we dragen. De  bossen waardoor we lopen en de dagen die ons resten op deze planeet.

Ineens wordt het allemaal kostbaarder. Terwijl er in wezen niets aan is veranderd.

Het is hoe we het zelf waarnemen. Hoe we er zelf mee omgaan.

We mogen denk ik veel meer koesteren wat we hebben. Het gemak waarmee water hier uit de kraan komt en altijd gevulde rekken en schappen in winkels ten spijt.

Het lijkt allemaal oneindig maar onze kont kunnen we alleen maar blijven afvegen met respect voor de kringloop waar we met elkaar deel van zijn.