medaille

Ik heb hem weer! Mijn medaille. En misschien is het wel goed zo. Zeg ik nu 😉 De 44e marathon. De 3e voor mij. Iets met scheepsrecht 😉 En mijn 55e levensjaar. Allemaal mooie getallen.

Tijdens mijn training en ook vanaf de 30 kilometer tijdens de marathon vroeg ik me soms af waarom ik het in godsnaam weer deed. Maar de laatste kilometers zijn zo fantastisch. Ook de brug weer over terug de stad in rennen.

Mijn zoon Ben stond daar met mijn schoondochter Elise en dat was een emotioneel moment. Want ik zag ze eerst niet. En toen ineens wel en daar had ik me zo op verheugd.

Daarna zag ik Allard in de bocht en bij de 30 kilometer stonden mijn vader en mijn zus Tamara en daar had ik ook zo naar uitgezien. De support onderweg is zo fijn. Het zijn punten om naartoe te lopen en door te gaan.

Zeker ook bij de 35 kilometer waar Bert en Ineke stonden met aanmoediging en krachtvoer. En daarna kreeg ik nog een verrassing.

Er stond een band, en die speelde living next door to Alice. Zo heette mijn moeder. Onderweg stelde ik me voor dat ze meefietste zoals ze wel eens deed toen ze nog leefde en het leek wel of ze zo zei dat ze er ook echt was. Weer tranen.

Maar ook genieten. Genieten van de marathon lopen in mijn eigen stad en met een geweldig publiek. De support die ik voelde was enorm. Daar voelde ik me weer zo door gedragen.

Mensen die ik helemaal niet kende en die mijn naam riepen en zeiden dat ik lekker ging en goed bezig was en het zou gaan halen en de medaille al bijna had.

Dank aan hen en aan de organisatie en iedereen die me succes heeft gewenst en gehighfived onderweg en aan fysio Sjoerd die me heeft geholpen toen mijn oude blessure weer aandacht vroeg.

Zonder jullie was #demooiste minder mooi geweest.