voeden

Heb je het gehoord? Nee. Heb je er dan toch in ieder geval over gelezen? Nee, ook niet. Iets van gezien, op televisie, je hebt toch wel een televisie? Nee.

Je zou kunnen zeggen dat ik mijn kop in het zand steek. En ja, dat was, en is soms nog steeds, een dilemma.

Want moet ik niet op de hoogte zijn van wat er allemaal in de wereld gebeurt. Moet ik me niet laten leiden door het nieuws zoals dat wordt gepresenteerd.

Maar is er niet veel meer dan het nieuws dat nou eenmaal lekker verkoopt en kan ik mijn aandacht niet beter geven aan dingen die voeden.

Ja maar dan laat je iedereen die hulp nodig heeft in de steek. Niet meegaan in de waan van de dag raakt soms aan een schuldgevoel.

Maar iets doen aan grote ruzies en onrecht kan ik niet. Niet van buitenaf.

Wat ik wel kan, en doe in mijn werk, is meegeven dat je er mag zijn en dat je prachtig bent en daar niets voor hoeft te bewijzen, niets voor hoeft te bezitten en dat je van ongekende waarde bent alleen al door simpelweg te zijn.

Als je het goed hebt met jezelf, dan heb je geen grenzen en grond en macht en volgzaamheid en angst en bevestiging van wie dan ook meer nodig om je bestaan te rechtvaardigen.

Je hebt er misschien wat overtuigingen voor los te laten. Wat dingen aan te gaan die je in de spiegel ziet gereflecteerd. Maar de vrijheid is dan groot. En niet alleen voor jezelf.

Ook voor de mensen om je heen, omdat ze dan niet meer dienend hoeven te zijn aan emoties die we (onbewust) op hen projecteren.

Vrede laat zich niet zomaar van buitenaf opleggen. Maar je kunt haar wel altijd voeden van binnenuit, en zo verspreiden.