32 kilometer

Yes! De langste afstand (32 kilometer) van mijn marathon training zit erop. Toch wel weer zwaar aan het einde en mijn tempo werd daar lager maar wat was ik blij dat ik het gewoon kon doen!

Een beetje zenuwachtig was ik ervoor want de blessure die ik vorig jaar had aan mijn kuitspier, was met de langere afstanden opnieuw aandacht gaan vragen.

Anders dan vorig jaar, toen ik in het kader van ‘dat gaat wel weer over’ was doorgelopen tot aan vlammende pijn, was ik wel meteen gestopt.

Een aantal korte trainingen haalde ik uit mijn schema zodat mijn lijf langer tijd had om te herstellen en voorzichtig ging ik daarna weer opbouwen.

Ondertussen ging ik ook weer naar holistisch fysiotherapeut Sjoerd Mertens die me vorig jaar zo goed had begeleid dat ik de marathon ondanks mijn blessure kon lopen, en dat was ook fijn!

De training van vandaag sla ik over. Heeft mijn lijf na die 32 kilometer weer even wat langer rust. Het moeten is eraf en mijn tijd verbeteren, waar mijn ego wel zin in had, dat hoeft ook niet meer.

Straks ga ik gewoon lekker lopen. Wel nog graag binnen de medaille tijd 😉

Al is de marathon wel veel meer dan de beloning die je na afloop krijgt. Het is voor mij het voelen van de kracht van mijn lichaam na alles wat het heeft meegemaakt en de dankbaarheid voor het feit dat we dit samen kunnen doen.

Je komt een boel van jezelf tegen. En ook dat is iets waar ik dankbaar voor ben. Met je grenzen opzoeken leer je een hoop 😉

Daar is natuurlijk geen marathon voor nodig. Want er zijn wel meer dingen die je een spiegel voorhouden en je wijzer maken over wie je bent. Maar de marathon is wel een mooi ding 😉