mijn boek

Ik loop door een straat en het voelt alsof ik in een scene van mijn boek ben beland. Een van de personages komt het huis uit lopen dat ik op dat moment passeer en haalt dan de fiets die hij van een vriend heeft geleend van het slot.

Het kan hem niets schelen dat ik hem al een tijd geen aandacht heb gegeven. Hij ziet me niet eens. Veel te druk met de wending die zijn leven heeft genomen.

Maar ik zie hem wel. En ik weet van de wendingen die nog zullen volgen en ook van de stukken die nog missen in zijn verhaal.

Na vandaag ben ik weer even offline. Wel per mail bereikbaar, maar zonder afleiding van social media kan ik dan weer een paar van die missende stukken vullen.

Misschien ga ik zelfs wel schrijvend 2025 in! Dan zet ik daarmee de intentie om mijn boek af te krijgen gedurende het jaar dat komt. Hoe geweldig zou dat zijn!

Of niet, zou ik het dan missen? Zit ik de boel tegen te houden omdat ik geen afscheid kan nemen van de personages, van het proces, van de verassingen, van de sensatie van passages die ontstaan.

Nou ja, dat is dan jammer. Kan ik altijd nog gaan werken aan een vervolg 😉 Want dit boek heb ik zo graag willen schrijven, dit verhaal. Daar zal ik wel meer over delen als het eenmaal is verschenen.

Nu eerst maar verder, in de stilte, de rust, het licht dat bijna weer terugkeert. En als ik het niet meer weet dan ga ik naar buiten, overdenken wat is geweest, waar ik dankbaar voor ben, waar ik naartoe werk en zijn met wat zich aandient in het moment.

Dat jij dit jaar ook in liefde en licht mag afsluiten en het volgende je mag brengen waar je vanuit het diepst van je hart naar verlangt.