zitten

Mijn fiets had ik neergezet om langs het water een beetje te gaan zitten denken over wat ik allemaal aan het doen ben. En of het nog klopt.

Zelden doe ik dat. Zomaar een beetje zitten. Wel zitten, maar dan toch in ieder geval mediteren.

Gisteren deed ik niets. Kijken naar het water. Naar mijn stad. En met een adelaarsperspectief, naar mezelf en naar mijn bedrijf.

Zou het goed zijn om iets te veranderen. Zelf verander ik tenslotte ook. Het is niet meer zo dat ik bang ben om te laten zien wie ik ben. Het is niet meer zo dat ik vind dat ik niet goed genoeg ben om ruimte in te mogen nemen op deze aarde.

Het voelt alsof het tijd is om die zwaarte los te laten. Om het verleden los te laten en een nieuw verhaal te schrijven, van licht, van vreugde, van kracht.

Want inmiddels ben ik me heel wel bewust van mijn waarde en van de waarde van het werk dat ik doe.

De waarde van de ruimte die ik schep voor de ander om helemaal zichzelf te zijn en de ware portretten die zo kunnen ontstaan.

Aan mijn werkwijze zal dan ook niets veranderen. Het gesprek dat we hebben vooraf, mijn afstemming op de ziel van de ander en de uitnodiging om jezelf te laten zien zoals je bent, dat klopt en dat blijft.

Maar mijn geschiedenis zal ik niet meer benadrukken. Zo langzamerhand ben ik mijn eigen verhaal ontgroeid.

Er is iets anders voor in de plaats gekomen. Zelfvertrouwen. Erkenning van wie ik ben en wat ik hier heb te brengen. Overgave aan een groter plan.

Onder mijn begeleiding krijgt jouw essentie de ruimte om zich te openbaren. Het enige dat je nodig hebt is de wens om jezelf te laten zien zoals je bent.