finish

Ik heb hem weer 😉 Omgehangen gekregen door een arts in de medische post vlak na de finish van de Rotterdam Marathon.

Toen ik de eindstreep net was gepasseerd, werd ik meteen aangesproken door iemand van het Rode Kruis. Hoe ik heette en welke dag het was en of ik wist wat ik net had gedaan. Zijn vragen kon ik beantwoorden maar daarna trok ik wit weg en werd het licht in mijn hoofd.

Resoluut bracht hij me naar de witte tent met veldbedden en een medisch team met professionele zorg en betrokkenheid bij al die gekkies die uit vrije wil 42,195 kilometer waren gaan rennen. Wat was ik blij met de arts en de verpleegkundige die er voor me waren!

Mijn bloeddruk bleek te laag maar steeg ook weer vrij snel en ik mocht gaan. Met mijn medaille 😉 Een kroon op de race die ik weer zo wenste te lopen.

De eerste 30 kilometer verliepen heel goed. Steeds had ik doelen voor mezelf gesteld. Ten eerste wilde ik weer terug over de brug zijn, in de stad. Daar wist ik dat mijn zoon Ben langs het parcours zou staan en Allard verderop. Toen de punten waar ik mijn vader zou gaan zien en Bert en Ineke en de hofdames. Wat was dat fijn!

Bij de Kralingse plas en met nog ongeveer 10 kilometer te gaan, ging ik merken dat de vijf weken rust die ik door mijn blessure tot aan de start had moeten nemen, te lang waren geweest en werd het heel zwaar. Mijn kuiten gingen verkrampen en mijn tempo ging snel achteruit.

Maar net als vorig jaar waren er allemaal wildvreemden langs de route die mijn naam riepen en dat ik moest volhouden en dat ik het zou gaan halen. En zo was het. Snelheid had ik bijna niet meer maar nog altijd rennend ging ik, met 5 uur en 1 minuut, over de finish.

Mijn dank aan iedereen die me succes heeft gewenst, aangemoedigd en gehighfived onderweg, aan de organisatie, het medische team en aan fysio Sjoerd Mertens, zonder jou had ik dit niet kunnen doen.