zomaar blij zijn

Nou, er zat nog een laag onder. In mijn vorige marathon blog schreef ik over wat mijn blessure me wilde vertellen.

Door er verbinding mee te maken was ik op zoek gegaan naar de overtuiging die eronder zat en die vond ik, maar de ontsteking aan mijn kuitspier bleef aandacht vragen, dus toen vroeg ik ook maar door.

En wat bleek. Iets doen alleen maar voor je plezier is volgens mijn onderbewuste niet alleen nergens voor nodig, het is ook nog eens niet veilig.

Zomaar blij zijn, dat is de goden verzoeken. Want er ligt van alles op de loer dat je dan kan bespringen. En dat zal het ook zeker doen. Moest je maar niet zomaar blij zijn. Dat is je namelijk helemaal niet gegund.

Het leven is een grote strijd en daar hoor je onder gebukt te gaan. Hup, terug in het gareel jij. Hoe durf je zorgeloos te zijn.

WTF?! Is dit van mijzelf?!

Verklaart het misschien het verdriet dat ik heb gekend van niet mogen zijn en laten zien wie je bent?

Ik weet het niet maar in elk geval heb ik een nieuw mantra: Het is veilig om zomaar blij te zijn. Mijn energieveld voel ik groter worden van opluchting als ik die woorden steeds maar weer in gedachten herhaal.

Hardlopen gaat nog niet. Dus ik fiets. Soms dolgelukkig dat ik dat wél kan en dat ik een fiets heb en dat ik de vogels kan horen zingen, maar afgelopen zondag, toen ik 32 kilometer had willen lopen, veegde ik al trappend de tranen van mijn gezicht.

Het is een raar besef dat, zonder dat ik verder kan trainen, de start van de marathon gewoon dichterbij komt en ik geen idee heb of ik er dan wel klaar voor ben. Maar ook, ergens, voel ik een heel zeker weten dat het niet anders zal zijn.

Nog 18 dagen.