vragen

“Mag ik je wat vragen? Ik liep door het bos en vanuit een zijpad kwam een vrouw aangelopen die daarna dezelfde richting op zou gaan als ik. Nu liep ze achter me en op de een of andere manier had ik de vraag verwacht. Alsof het de bedoeling was dat we met elkaar in gesprek zouden raken.

Ze wilde weten of mijn laarzen lekker liepen. Want ze was op zoek naar zoiets.

Hoe leuk is het dan om dat gewoon te vragen als het zo uitkomt! Ook aan iemand die je helemaal niet kent, misschien wel juist aan iemand die je helemaal niet kent. Hoe leuk is het om nieuwsgierig naar dingen te zijn. En open voor de antwoorden.

Vanuit de laarzen vraag ontstonden weer andere vragen en weer andere antwoorden en zo liepen we zomaar met elkaar op alsof het voor die morgen was afgesproken.

Vaak snellen we maar langs elkaar heen. Op weg naar iets, of soms naar niks maar dan veinzen we de haast wel. Want tijd, nee dat hoor je niet te hebben, dan gaat er echt iets niet helemaal goed.

We hoeven heus niet altijd maar met iedereen in gesprek te gaan wat tuurlijk heb je soms andere dingen aan je hoofd en bij mij kan angst voor afwijzing ook een rol spelen. Voor inbreuk maken ook. De ander met rust willen laten.

Maar in een samenleving die steeds maar individualistischer lijkt te worden ligt ook eenzaamheid op de loer. Wat je gezondheid overigens niet ten goede komt. Een peuk opsteken is minder destructief. Heb ik ergens gelezen.

Daarom, maak die tijd, stel die vraag. En ja, misschien wordt je afgewezen en misschien is het ongemakkelijk, maar de kans is groter dat er een gesprek ontstaat dat glans geeft aan je eigen dag en misschien wel alle verschil maakt voor de dag van de ander.