mening

Nog even over de verkiezingen. Een beetje mosterd na de maaltijd zou je zeggen. En in de waan van de dag is dat misschien ook wel zo. Ik heb niet zo snel mijn woorden klaar. In menig debat zou ik glorieus ten onder gaan. Dingen zijn nu eenmaal van vele kanten te bekijken. Maar ik heb wel een mening en vermoedelijk blijft die nog wel even relevant.

Over de natuur vooral en de urgentie van de zorg die we voor haar dienen te dragen. En niet alleen vanuit respect en omdat ze rust kan geven en een gevoel van welzijn. Ons leven hangt ervan af. De zuurstof waarmee we onze longen vullen. Voedsel. Water. We zíjn de natuur. Disrespect naar haar is daarmee disrespect naar onszelf.

Maar ook over de zorg voor elkaar. Over het belang van luisteren en willen begrijpen en de illusie van muren optrekken om te beschermen wat alleen maar in liefde en vertrouwen kan bestaan.

Je kunt dingen afschuiven op de buitenwereld maar er komt een moment om naar binnen te keren om verantwoordelijkheid te nemen voor wat je daar aantreft en het besef toe te laten dat we met elkaar deel zijn van een groter geheel.

Met een rood potlood gaf ik vorige week mijn stem aan de partij die het dichtst staat bij waar ik in geloof. Zoals iedereen dat heeft mogen doen. We zijn daarin nu eenmaal niet allemaal dezelfde mening toegedaan maar wel zijn we allemaal mens en met alles wat we meemaken en alles waar we naar verlangen misschien wel meer gelijk dat je op het eerste gezicht zou denken.

Ieder van ons wil zich gehoord voelen en geliefd en begrepen en daarom blijf ik zoeken naar wat ik van mezelf kan herkennen in de ander en vertrouw ik erop dat liefde altijd groter zal zijn dan angst.