hersenletsel

Deze foto heb ik door mijn tranen heen gemaakt. Plotseling overviel het me. Het totaal overgeleverd zijn aan vreemde handen. Hoe het leven zoals je het altijd hebt gekend zomaar ineens voorgoed kan veranderen.

Vandaag 9 november is het precies 25 jaar geleden dat ik met een gebroken bekken en inwendige bloedingen op de intensive care van het ziekenhuis terecht kwam na een zwaar auto ongeluk.

De foto is van een scene uit de voorstelling Altijd en Overal van Theatergroep Hersenkronkels en toen ik hem maakte was ik voor een moment terug bij de angst en de kwetsbaarheid en het verdriet en de verwarring rond die gebeurtenis. Het was allemaal zo ontzettend groot.

Tijdens het ongeluk had ik ook hersenletsel opgelopen en is het dan toeval dat ik net met dit jubileum van de extra jaren die ik heb gekregen word gevraagd om te fotograferen voor een groep mensen die heeft ervaren, en nu verbeeldt in het theater, wat er met je gebeurt als je met hersenletsel wordt geconfronteerd.

Ik weet het niet. Maar waar andere jaren de datum soms ongemerkt langs kwam, neem ik vandaag tijd om stil te staan bij het geluk dat ik heb gehad. Bij het feit dat ik er nog ben. Dat ik volledig (behalve een gevoeligheid voor prikkels) ben hersteld. Wat ik door de keuzes die ik daarna heb gemaakt ben verloren maar ook wat het me heeft gebracht.

Het kan allemaal zomaar voorbij zijn. Wacht niet met je hart volgen. Niet bang zijn. Doe wat je voelt dat je hebt te doen. Waar je blij van wordt. Zoek mooie dingen en zorg dat je ze vindt. Het zit in alles. Wees elke dag even stil met jezelf. Ga naar buiten. Heb lief (ook jezelf) en vergeef (ook jezelf) en vertrouw erop dat je altijd wordt gedragen.