leef!

“Pas op voor teken hoor!” En, omdat ik niet ogenblikkelijk terugdeinsde uit het groen, kwam daar nog belerend achteraan: “Ze springen heel hoog!”

De blote huid tussen de onderrand van mijn jurk en de bovenrand van mijn kaplaarzen, en daarmee het potentiële gevaar, was gespot door een voorbijganger.

Verrukt was ik stil blijven staan bij een pruimenboom die ik ineens had ontdekt in het bos maar daarmee was ik dus eigenlijk groot onheil over mezelf aan het afroepen. Teken kunnen namelijk springen. Heel hoog.

Als je maar goed genoeg kunt bluffen dat je zeker bent van je zaak en je komt wat aandacht tekort, dan ben je blijkbaar, onder het mom van de redder in nood te zijn, gerechtigd om mensen bang te maken.

Lekker doemscenario’s bedenken en die dan net zo lang voorschotelen totdat mensen erin gaan geloven en doen wat je zegt.

Het was in dit geval vast goed bedoeld en ja er kunnen teken zijn en nee daar wil ik liever ook niet door worden gebeten maar je zo laten leiden door angst (dit gaat niet alleen over teken) haalt alle plezier uit je leven.

Dan kun je niet meer op ontdekkingstocht, niets meer proberen, niet meer de nieuwsgierigheid volgen van je hart, want je weet maar nooit. Pas op voor dit, pas op voor dat. Weet je wel van dit gevaar, en hoe dat wel eens helemaal verkeerd zou kunnen aflopen.

En tuurlijk, soms is angst dienend want zo ga je tenminste niet aan de wandel met een tijger die nog niet heeft gegeten maar mijn god! Zouden dingen misschien ook gewoon goed kunnen gaan!

Stel je dat scenario eens voor en heb vertrouwen! En ja misschien kom je dan jezelf tegen en ga je door het stof en zou je soms willen dat schaamte niet bestond maar leef, leef, leef! Zo lang je hier bent, zo lang het je is gegeven, leef!