leven

Helemaal in stilte reed ik gisteren na een fotoshoot weer terug naar huis. Meestal heb ik in de auto wel muziek aan maar nu was ik alleen met mijn gedachten bij de gedeelde herinneringen van even daarvoor, aan hoe kwetsbaar we ook al weer zijn.

Het lijkt allemaal zo belangrijk. Dan kunnen we niet slapen door wat die ander zei en wat we terug hadden moeten zeggen maar niet deden. We vreten ons op over de lange rij bij de kassa en de minuten die we moeten wachten op de bus.

Na al die jaren kan ik het me allang weer veroorloven om me ook druk te maken om kleine dingen en soms doe ik dat ook maar het is een luxe die niet iedereen is gegeven.

Met onze neus gedrukt op de feiten kunnen we soms ineens niet anders meer dan kijken naar waar het leven nou eigenlijk echt over gaat. En dat is niet wat anderen van je vinden of in jouw plaats zouden doen en dan willen dat jij dat ook maar doet.

Het leven is veel te kort om niet je eigen hart te volgen, veel te kostbaar om niet te luisteren naar wat jouw eigen lijf je wil vertellen en jezelf te proppen in een hokje waarin je helemaal niet past.

Je bent hier om jouw leven te leven, zo waarachtig als je dat maar kunt. Zonder vrees om voor gek te staan. Zonder angst om te falen.

Terug in de auto voelde alles als een groot wonder. Dat ik zomaar in de volle zon over de snelweg aan het rijden was. Dat ik doe wat ik doe. Mijn gezonde lijf. Dat ik er nog ben.

Vandaag ga ik de fotootjes van gisteren uitzoeken en zal ik weer even terug zijn bij een bijzondere ontmoeting. We hebben allemaal onze verhalen en soms komen we elkaar tegen en blijken we ze te kunnen delen. Niet bedoeld om in de blijven hangen, maar om dankbaar te zijn dat je leeft.