code

Ineens was het alsof ik niet meer bestond. Geen identiteit meer had. Buiten op de tafel zat een code geplakt en als ik iets wilde bestellen dan moest ik die code scannen. Met mijn telefoon.

Maar stel nou dat ik die niet zou hebben. Dan zou ik ongrijpbaar zijn. Ik zou niet meer kenbaar kunnen maken dat ik er was. Iets nodig had. Niemand zou me meer opmerken. Onzichtbaar zou ik me door de samenleving moeten bewegen want niet verbonden met elektronica. Het voelde eigenlijk wel vrij. En ook een beetje eenzaam.

Het zal allemaal wel tijd schelen en geld, maar op deze manier verwelkomd worden in een koffietentje of waar dan ook, geeft me een beetje een ongewenst gevoel. Leuk dat je er bent hoor maar scan ff die code, dan hebben we verder zo min mogelijk last van je.

Net zoals de meeste mensen heb ik wel een telefoon en die kan ook best een code scannen, maar op die manier communiceren wil ik helemaal niet.

Sociale contacten zijn belangrijker voor je gezondheid dan sporten, las ik laatst ergens en een kop koffie bestellen is dan misschien maar een kort moment van verbinding maar daarom niet minder wezenlijk.

En waarom moet het eigenlijk allemaal snel. Het leven is toch helemaal niet bedoeld om af te raffelen, jezelf er maar zo snel mogelijk doorheen te jagen.

Soms moet je ergens wachten en dan raak je in een mooi gesprek met iemand of je krijgt ineens een helder inzicht door iets wat je ziet gebeuren. En ja, het kan ook dat je jezelf gaat zitten vervelen maar dat biedt alleen maar ruimte voor wie je nog meer zou kunnen zijn.

“Tuurlijk!,” zei een meisje onder het krijtbord toen ik binnen was gaan kijken of ik daar ook kon bestellen. Fijn.