vlieg op de muur

Een vlieg op de muur. Dat was ik. En ik vond het fantastisch. Verstopt achter mijn camera nam ik alles waar. Beschermd want niet (echt) bereikbaar. Een veilige rol had ik mezelf toebedeeld.

Ik werkte als fotojournalist en beeld maken voor de krant vond ik zo geweldig dat ik niet in de gaten had dat het zorgde voor afstand tussen mij en de wereld om me heen.

Tot ik het, na veertien jaar, wel in de gaten kreeg. Met mijn apparatuur was ik een besneeuwde berg opgegaan om de zonsopgang te fotograferen en terwijl ik daarmee bezig was plofte ik neer. Want what the f*ck was ik nou eigenlijk aan het doen.

Het was zo stil dat ik mijn eigen hart hoorde kloppen en alles om me heen was puur en ruim en zonder oordeel in het licht van een nieuwe dag. En ik was alleen maar aan het zorgen dat ik het straks zou kunnen reproduceren. Werkelijk meemaken deed ik het niet.

Het was een moment waarop ik eindlijk durfde te kijken in de spiegel die me werd voorgehouden en alles veranderde. Ik voelde dat ik deel was van iets groters en terwijl ik terug liep naar beneden wist ik dat ik een besluit had genomen.

Ik stopte met fotograferen en begon aan een reis naar binnen met opleidingen en trainingen en later mijn praktijk als healer. Steeds meer was ik aanwezig, als mezelf, en toen ik na zeven jaar voelde dat ik weer beeld wilde maken, viel alles op zijn plek.

Mijn camera was geen bescherming meer maar een instrument geworden, om anderen te begeleiden om ook zichzelf te zijn en dat vol vertrouwen te laten zien.

Ik ben al weer een aantal jaren fotograaf en beeld maken vind ik weer geweldig en ik kan het ook goed maar het is niet meer waar het me in de eerste plaats om gaat.

Het meest dierbaar zijn me die kostbare momenten dat ik zie gebeuren dat mensen verbinden met zichzelf, en dan ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik niet meer die vlieg op de muur ben maar werkelijk aanwezig en dat ik mag uitnodigen om jezelf te laten zien zoals je bent.