excuus

Wat een super handig excuus was het al die jaren geweest! Zeker in een wereld van filters. Maar ik had het niet meer nodig want wat eronder zat, wilde helen. En daarmee kon het gaan.

Mensen zeiden wel eens, joh dat is toch helemaal niet erg. Maar dat is makkelijk gezegd als je het zelf niet hebt. Met mijn letterlijk “in your face” huidaandoening voelde ik me onwaardig om mezelf te laten zien. Onwaardig soms om zelfs maar te bestaan.

En dat gevoel van onwaardig zijn was de kern van de hele aandoening. Er was duidelijk iets mis met mij. Ik was niet goed genoeg en kon mezelf maar beter verstoppen. Niet laten weten dat ik er was. Niet lastig zijn. Geen aandacht vragen.

Tot ik op een dag besloot dat ik het excuus niet meer wilde hebben. Ik was het net zo waard als ieder ander om tevoorschijn te komen.

Ik was niet mijn huidaandoening en met het besluit er zelf aan voorbij te gaan kijken en mezelf toch gewoon te laten zien, kon ik ook de voedingsinformatie toelaten die ik nodig had om te helen en verdween langzaam wat ik zo lang had gebruikt om verborgen te blijven.

Soms denk ik wel eens dat ik de huidaandoening nodig heb gehad om mijn waarde te gaan zoeken en te vinden in mezelf. Zo is het onwankelbaar, onaantastbaar want niet meer afhankelijk van omstandigheden.

En dat geldt voor iedereen. Allemaal zijn we waardevol. Onze waarde hangt niet af van uiterlijk. Niet van bezittingen, niet van wat je wel of niet bereikt.

Je kunt er wel van verwijderd raken. Zoals ik er ook ver van was. Kun jij er soms ook even niet zo goed bij, laat dit dan een herinnering zijn. Een herinnering aan de ongekende waarde waarmee je bent geboren.

Het is van jou. Niemand kan het je ooit afnemen. Het is afhankelijk van helemaal niks. Je hebt het gewoon. En je mag stralen en je ruimte innemen en jezelf laten zien met alles wat je bent.