het einde

Het is zo leuk maar ik moet toch echt een keer stoppen! Dit is niet om voor mezelf te houden. Wat kruiden hebben door te geven is helend.

Ondertussen heb ik een behoorlijke verzameling gefotografeerd en gevraagd wat ze willen vertellen maar ik blijf een beetje op zoek naar welke er nog meer bij zouden kunnen.

Omdat ik het heerlijk vind om bij ze te zitten in het licht van de vroege ochtend en me met ze te verbinden maar ook .. omdat ik het einde ervan aan het uitstellen ben.

Het einde van het fotograferen en schrijven betekent namelijk dat ik de verzameling dan toch echt moet gaan omzetten in het boek dat ik ervan wil maken. En dat vraagt een andere energie. Een daadkrachtige energie om uit te zoeken hoe ik ervoor kan zorgen dat het er komt.

Het vraagt ook omgaan met de onzekerheid van de grote vraag: wil iemand het straks wel hebben.

Wil iemand wel een moment van stilte nemen om zich te verwonderen. Wil iemand wel verbinden met de natuur en antwoorden vinden in zichzelf. Wil iemand wel de ruis van alle dag even laten. Om op te laden. En misschien wel verder te gaan op een andere manier. Dichter bij je eigen waarheid.

Met alles wat er op ons afkomt denk ik dat het zo ontzettend belangrijk is om voor die momenten van stilte te zorgen.

Als ik verder ga met fotograferen en schrijven wordt mijn verzameling groter maar wanneer is het dan klaar. Wanneer vind ik het genoeg. Hoe veel meer heb ik nodig voordat ik ga zorgen dat het iets wordt dat je in je handen kunt houden.

Misschien heeft het ook te maken met loslaten. Met afstand nemen van de magische momenten waarin ik voel dat ik samen met de kruiden deel ben van een groter geheel.
Maar het einde komt. Binnenkort.