vertraging

Ik heb een nieuwe emmer. Lekker belangrijk zou je zeggen maar dat ga ik uitleggen. Ik heb hem namelijk speciaal aangeschaft.

Als ik groente was zet ik hem in de gootsteen om zo het water op te vangen voor de planten in mijn geveltuin. Het voelt goed want wat een verspilling zou het anders eigenlijk zijn had ik bedacht.

Maar waar ik niet op had gerekend was dat het nog meer oplevert. Het vertraagt. Soms is de emmer namelijk vol voordat alle groenten zijn gewassen en moet ik eerst naar buiten om hem te legen in de gieter. Dan pas kan ik verder. Sowieso is het een extra handeling.

Geen tijd voor! Wat een gedoe! Maar overgave aan de vertraging is zo rustgevend en relativerend. Want wat is nou eigenlijk belangrijk. Waar wil ik mijn tijd dan wel aan besteden. En moet het allemaal snel.

En dat water trouwens. Hoe makkelijk om zomaar aan te nemen dat het toch wel uit de kraan komt. Door het op te vangen en verder te gebruiken heb ik het gevoel dat ik het eer. Het is van levensbelang en ik wil het met respect behandelen.

Het past eigenlijk ook wel bij me, die vertraging. Het is ook hoe ik werk. Dat is ook niet ff gauw een paar plaatjes schieten. Ik neem alle tijd voor de ander werkelijk zien en horen en daarmee is het ook met respect omgaan met wat ik krijg, namelijk vertrouwen.

Soms loopt het uit omdat ik niet meer op de klok kijk en de ander ook niet. Het is dan gewoon spelen en de verbinding die dan mag ontstaan is een wezenlijk deel van de shoot.

Ik heb steeds meer het gevoel dat mijn werk een verlengde is van wie ik ben. Dat het klopt. Nou ja, dat, naar aanleiding van mijn nieuwe emmer 😉