eigenwaarde

Aan iedereen die ik ooit mijn eigenwaarde gaf. Ik luister niet meer. Mijn weg is nu vrij. Je mag me terug roepen. Zoals je zo vaak hebt gedaan. Maar ik kom niet meer. Alles wat ik geloofde. Ik nam het aan voor waar. Omdat jij het zei en ik het nog niet wist.

Ergens wel. Binnenin. Daar waar jij bij jezelf niet durft te kijken. Daarom ik gaf het. Mijn eigenwaarde.
Dan had jij tenminste een goed gevoel over jezelf. En in ruil daarvoor was ik veilig. Dan mocht ik er zijn. Gegoten in een vorm die me niet paste.

Die vorm is kapot. Dat wilde ik je even laten weten. Ik heb daar mijn best voor gedaan en ik ga hem niet meer maken. Jij hoeft het ook niet te doen. Want ik ga er niet meer in. Het is niet mijn taak om in jouw beeld te passen en zo jouw pijn te dragen. Dat was het nooit. Voor niemand.

Sinds ik niet meer in de vorm zit kom ik mensen tegen die andere dingen zeggen dan die ik gewend was te horen. Dat ik mag zijn wie ik ben. Om maar iets te noemen. Dat ik goed ben in wat ik doe en mooi en waardevol en dat ik mijn waarheid mag spreken.

Mijn pure zelf ben ik ook tegengekomen. Eerst liep ik een beetje om haar heen. Omdat ik haar niet zo goed kende. Ik had haar zo lang genegeerd. Maar dat heeft ze me vergeven. Ik mezelf ook trouwens.
En jou. Voor vast ook niet weten hoe je moest omgaan met wat je zelf niet wilde voelen.

Ik heb het terug genomen. Mijn eigenwaarde. Dan weet je dat. Waar je werkelijk naar op zoek bent zul je toch alleen maar kunnen vinden binnenin bij jezelf. Niet bij mij. Dus ik luister niet meer.