labyrint

Voetje voor voetje achteruit over het strand. Met een schoffel die ik met me meetrok om een lijn uit te graven die net door iemand anders was gezet.

Toen ik de uitnodiging zag van Gerard om naar zijn werk te komen kijken voelde ik meteen: hier moet ik naartoe. En het kon. En het klopte. Sommige dingen (eigenlijk de meeste dingen ? ) moet je niet met je hoofd rationaliseren maar gewoon doen.

Sowieso was ik nieuwsgierig. Het werk van Gerard vind ik prachtig. De beelden die hij ervan laat zien geven me altijd even een moment van stilte en reflectie en simpelweg zijn. Dat wilde ik wel eens een keer in echt meemaken.

Die ochtend had ik net in een post gedeeld dat ik had besloten om te stoppen met mijn online programma en naar buiten gaan om het oude los te laten en ruimte te vragen voor het nieuwe, dat was wat ik toen wilde. Dus de uitnodiging van Gerard kwam ook nog eens precies op het goede moment.

Wat was het heerlijk om alles even te laten voor wat het was en samen met anderen iets te laten ontstaan. Een labyrint werd het en van alleen het maken werd ik al zen ? Ik denk ook door het achteruit lopen en het niet precies weten wanneer de lijn die ik moest uitgraven zou stoppen omdat ik dat niet kon zien.

Ik heb het labyrint gelopen toen het klaar was. Er in met loslaten van het oude en er uit met ruimte voor het nieuwe dat mag ontstaan. En vertrouwen. Alles was goed.

Langs de vloedlijn, met het geluid van de wit schuimende golven en allemaal gemoedelijke mensen om me heen die genoten van de warme lentezon, liep ik na afloop terug en wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen.