jouw ziel

Nou. Daar gaat ie dan. Ik heb altijd lekker om de hete brij heen gedraaid. Want ja, wie wilde er nog met me werken als ik dit zou vertellen.

Eigenlijk kan ik het niet eens uitleggen. Het is iets dat gewoon gebeurt. Vanzelf. Misschien omdat ik niet tegen onechtheid kan. Die ik overigens wel begrijp want oordeel ligt altijd op de loer. En dat willen we niet. Ik ook niet. Dus gedragen we ons vaak zoals het hoort. Laten we onszelf vaak zien zoals het hoort. Dat is veilig. Maar ook beperkend. En zo schuur ik al een tijdje tegen de rand van de deksel. Laat ik mezelf zien en horen maar net niet helemaal.

Dan zeg ik wél dat ik op zoek ben naar de essentie van mensen en hoe mooi en ontroerend ik het vind als ik zie gebeuren dat iemand tevoorschijn komt en zich zonder schaamte laat zien. Maar niet hoe dat kan.

Nou goed. Dat ging ik dus vertellen. Want de deksel wil eraf.

Wat ik voel tijdens een shoot is dat het universum door me heen werkt en dat mijn ziel verbinding maakt met de ziel van de ander. Het is een soort tijdloosheid en waarheid waarin ik zie wie jij bent door alle lagen heen. Jouw ziel kent geen schaamte. Jouw ziel is puur en weet dat ze er mag zijn. Jouw ziel heeft hier iets te brengen en wíl dat ook brengen.

We verzamelen gedurende ons leven allerlei ervaringen waardoor we die schitterende essentie maar liever opbergen maar door de verbinding die tijdens de shoot ontstaat voel jij de uitnodiging om in het licht te stappen met wie je werkelijk bent.

Daar hoef ik niet eerst een half uur voor in je ogen te kijken en ook niet eerst hartstochtelijk met je te knuffelen 😉 We zijn in gesprek en ik vraag en ik luister en ik kijk. Dat is het. En het is nog leuk ook!

Ik heb al veel over mezelf gedeeld. Ook over mijn proces naar zichtbaarheid. Dit was het laatste en lastigste stukje.

“Laat jezelf maar zien”, zeg ik altijd.
En het is tijd dat ik dat nu zelf ook volledig ga doen.