staan op eigen benen
Ter ere van mijn geboortedag liep ik mijn hardlooprondje gisteren in tegengestelde richting. Eenmaal terug sprong ik onder de douche, trok twee verschillende sokken aan en ging het kado ophalen dat ik mezelf had gegeven.
Een dag eerder kreeg ik een lekke band. Mijn ex plakte altijd mijn band voor mij wanneer die lek raakte. We zijn vrienden geworden en ik vermoedde dat hij mij ook deze keer zou willen helpen. Hij zei ja toen ik het hem vroeg. Lopend bracht ik mijn fiets naar de andere kant van de stad. Maar het voelde niet goed. Ik had dit ook niet aan hem kunnen vragen en het zelf oplossen. Iets met doppen en boontjes.
Een band zelf plakken heb ik nooit goed geleerd. Wat ik wel kan is een autoband verwisselen. Dat heb ik wel goed geleerd. Van een andere ex. Waarvoor nog altijd grote dank. Een aantal keren kwam dat goed van pas.
Bijvoorbeeld die keer dat ik met mijn toen nog kleine zoon strandde op een verlaten weggetje in Frankrijk op weg terug van een kampeeravontuur. Blijmoedig zette ik de opvouwbare gevarendriehoek neer zoals ik voor we op pad waren gegaan had gelezen dat het moest en ging aan de slag. Mijn zoon vond het gelukkig ook wel een leuk onderdeel van onze reis en ging alvast op zoek naar de snoetenpoetsers zodat ik straks mijn steeds viezer wordende handen weer zou kunnen schoonmaken.
Plotseling verscheen er een Fransman die resoluut van zijn racefiets stapte en hulp aanbood. Met (vieze) handen en voeten maakte ik duidelijk dat ik het allemaal zelf kon maar daar wilde de Fransman niets van weten. Toch wel dankbaar en ook verwonderd over zijn verschijning op het juiste moment nam ik de assistentie aan. Mijn zoon gaf hem daarna ook de inmiddels gevonden snoetenpoetsers en net zo plotseling als de man met de racefiets was gekomen verdween hij weer.
Maar ik dwaal af. Omdat ik me een beetje schaam toe te geven dat het hem met die fietsband dus niet ging worden.
Een andere oplossing moest mogelijk zijn.
Ik ging op zoek naar een fietsenmaker en vond hem een paar straten bij mij vandaan. Met mijn fiets liep ik weer terug naar mijn kant van de stad waar ik hem toevertrouwde aan een vriendelijke jongen in een blauwe overal.
Wat ik gisteren weer kon ophalen was meer dan een gerepareerde fiets. Ik had mezelf het vertrouwen gegeven te kunnen staan op eigen benen. Vele malen eerder nam ik daartoe grote uitdagingen aan. Het is een thema dat blijft terugkeren. Regie nemen over je eigen leven. Ik ben er meester in en leerling tegelijkertijd.