buitenwereld

Het zal wel een open deur zijn. Maar niet een waar je graag doorheen gaat. Het is confronterend achter die deur. Wat je van jezelf niet wilt zien wordt zichtbaar. Wat je van jezelf niet wilt horen klinkt luid en duidelijk.

Maar je moet er wel voor over de drempel. Helemaal. Je mag best eerst voorzichtig kijken. En dan een voet erover zetten. Maar dan toch echt ook die andere.

Je kunt er ook voor kiezen met oogkleppen op door de deur te gaan. Voor veel mensen is die optie favoriet. Voor mij soms ook. Je hoeft dan geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat je aantreft. Wat zich afspeelt heeft niets met jou te maken en je kunt er niets aan doen. Het is die stomme buitenwereld.

Wie zonder oogkleppen over de drempel gaat wacht hetzelfde maar ziet iets anders. Een reflectie.

Wat zich binnen ons afspeelt zien we weerspiegeld in de wereld om ons heen. Zit je niet lekker in je vel dan is de wereld om je heen ook niet zo mooi. De zon schijnt maar je voelt de warmte niet. De glimlach van een voorbijganger valt je niet op.

En boos en onaardig zijn alleen andere mensen. Jij niet. Dus het ligt niet aan jou. Anderen moeten veranderen. Jij niet. Want het ligt niet aan jou.

Maar wanneer je van jezelf kunt accepteren dat je behalve ruimhartig en geduldig en meer van allemaal van die mooie eigenschappen toch ook echt wel boos en onaardig kunt zijn hoef je daar niet langer de buitenwereld om te veroordelen. Dan kun je veranderen wat je daar waarneemt door met mildheid te kijken naar jezelf.

En het leuke is dat je een keuze hebt. Altijd. Uit ervaring weet ik dat die suggestie woestmakend kan zijn. Want soms is wat we op ons pad krijgen zwaar te verteren. Maar het is waar. Elk moment kun je kiezen voor liefde in jezelf. Zie maar hoe de buitenwereld dan mee verandert.