ochtend in rotterdam

Nog maar een keer drukt ze op de knop. Haast heeft ze. Net als de stroom automobilisten die ze probeert te stoppen. Nog een keer drukt ze. En nog een keer. Ze wil oversteken maar de stroom gaat door en wanneer ze eindelijk groen licht krijgt schiet een auto met dreunende bas nog snel voor haar langs.

Ik ren richting de rivier en zie mensen aan het werk in kantoren waar het licht niet lijkt te zijn uitgegaan. Een bedrijfsrestaurant heeft de kroketten voor de lunch al in het vet.

Het is zeven uur in de ochtend in Rotterdam.

Fietsers komen van de waterbus en vliegen me vloekend om de oren. Dat we door voetgangersgebied gaan boeit niet. Hardlopen doe ik maar ergens anders.

Een vogel laat zich horen maar het getingel van de tram legt hem subiet het zwijgen op.
En de sirene van een ambulance. En heipalen van nog maar weer een prestigieus project.

En ondertussen klotst het water van de rivier. En het relativeert. De haast. Het altijd maar doorgaan.

Ware verlangens worden maar al te vaak naar de achtergrond gebonjourd omdat deadlines moeten gehaald. Geld verdiend. Huur betaald.

Even denk ik aan wat ik mezelf allemaal kan opleggen. En hoe goed ik daar soms in ben. Maar dan hoor ik weer het klotsen van het water van de rivier. En ik kom tot rust.