pudding op de plee

De pudding is geen echte pudding. Maar de naam van een verfkleur. Met zo veel tinten wisten ze het denk ik ook niet meer. Dan maar pudding. De plee is wel echt een plee. Mijn eigen plee. In mijn nieuwe huis.

Met al het werk dat moet worden gedaan krijg ik tijd om langzaam te wennen. Tegen de verwarming aan met kleren onder de verf ben ik even gaan zitten om te schrijven. En een beetje om me heen te kijken. En te luisteren. Naar nieuwe geluiden. In een hoek zie ik kleren liggen van mijn vriend. Ook onder de verf.

Vijf jaar geleden ging ik bij hem wonen maar zijn huis werd nooit mijn thuis. Samen verhuizen wilde hij niet. En daarom ga ik. Uiteindelijk. Het is onwerkelijk en toch echt en niet zoals ik het vijf jaar geleden voor ogen had maar het besluit mezelf bij elkaar te pakken en verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik voor mezelf wens geeft me stevigheid.

Regie nemen over mijn eigen leven. Het is de uitnodiging die ik kreeg van de wind en de bomen tijdens mijn Vision Quest in de heuvels van Zuid Frankrijk en een thema dat me blijft uitdagen.

Mijn ogen vallen weer op de kleren van mijn vriend. Het ontroert me dat hij mijn wens voor een plek waar ik me thuis voel ondersteunt en ik ben dankbaar dat hij me helpt die fijn te maken. Hoe en of we samen verder kunnen weet ik niet. Wel dat ik zal blijven luisteren naar de wind en de bomen. En naar mijn hart.