overgave

Landen wilde ik. En wel zo snel mogelijk. Geen tijd verspillen met rondrijden in de auto. En wat er gebeurt is natuurlijk precies dat.

Zonder kaart en met een gebrek aan richtingsgevoel probeer ik het natuurgebied te vinden dat ik vijf jaar geleden op de fiets bereikte. Met de auto dezelfde route nemen lukt niet. Een paaltje midden op een weggetje binnendoor houdt me tegen.

Gefrustreerd neem ik een afslag en weer een en nog een en na een half uur zie ik een bordje voor het kampeerterrein waar ik net vandaan kwam. Boos parkeer ik mijn auto weer en ga lopen. Nog steeds knorrig over mijn nutteloze actie passeer ik een weiland met schapen. Meewarig kijken ze me aan. Lijken me te vragen of ik het nou nog steeds niet begrijp. Je hoeft alleen maar te zijn!

Op dat moment breekt de zon door de wolken en ik voel het gebeuren. Ik land. Ik ben er. Volledig aanwezig in het moment. Eigenlijk alleen maar door overgave. Acceptatie. En wat kan ik op dat moment ook anders.

Het lukt me niet altijd meteen. Sommige dingen zijn zo groot. Dan voel ik weerstand en alles behalve zin me over te geven. Maar dankbaar zijn voor wat er op je pad is gekomen, hoe ontzettend lastig soms ook, geeft je ruimte. Het betekent niet dat je dan niets meer kunt veranderen. Alleen maar dat je totaal aanvaardt wat je hebt gekregen. En dan kun je verder. Bewegen vanuit liefde. Niet vanuit strijd. Aan wat er is gebeurd kun je tenslotte niets meer veranderen. Wel aan hoe je ermee omgaat.

Een uur lopen later kom ik aan bij het natuurgebied waar ik vijf jaar geleden droomde van een eigen praktijk. En ik loop nog meer. Buizerd maakt een bijzondere verbinding en ik denk aan de jaren die voorbij zijn gegaan sinds ik in dit gebied was. Aan de vele lessen. En inzichten. Wat is er ontzettend veel gebeurd.

Even zie ik mezelf weer in de allesomvattende stilte van die besneeuwde bergtop. Waar ik besloot te luisteren naar het verlangen van mijn hart. Ook dat was overgave. En ook op dat moment kon ik eigenlijk niet anders.