lachende dood

Mensen dansen met de ogen gesloten. Dicht tegen elkaar aan. Ze maken zich mooi en drinken en trouwen en eten en vinden elkaar in slaapkamers met de deur op een kier en zachte bedden. Straks bedrijven ze de liefde. Wanneer alle bezoekers zijn verdwenen en zelfs de museum suppoost niet meer kijkt. Ronde volle vormen weerspiegelen de rijkdom van het leven. Uitbundig mag het worden gevierd.

Maar de enige die lacht is de dood.

Lopend langs de werken van Botero zie ik hem plotseling zitten. Grijnzend van oor tot oor. Hij is alleen in zijn vreugde maar dat deert hem niet.

Blijkbaar weet de dood iets dat het leven ontgaat.

Wellicht dat het allemaal niet zo ingewikkeld is als we zelf vaak denken. Dat we onszelf niet zo serieus hoeven nemen. Dat het allemaal gaat zoals het gaat. En ook doorgaat. Zonder ons. Dat we controle nooit hebben. En alles toch uiteindelijk goed komt.

Dus laten we dansen. Dicht tegen elkaar aan. De liefde bedrijven wanneer niemand meer kijkt. Dankbaar zijn voor wat we hebben. En lachen. Net als de dood. Want plotseling kan hij daar zijn. En hadden we niet eens in de gaten hoe mooi het leven eigenlijk was.