zelfsabotage

Wacht! Mag ik het ook zien?! Het is een vraag maar de ondertoon verraadt dat ze niet anders verwacht dan dat haar verzoek zal worden ingewilligd. Dwingend klinkt het bijna. Het eindresultaat ziet ze onbewust al voor zich. Natuurlijk krijgt ze het te zien! Een andere optie is er niet. Ze vindt het vanzelfsprekend dat zij ook meetelt. Dat zij ook mag laten horen wat haar wensen zijn. Dat die erkend worden. Dat zij erkend wordt. En voor hij het terugzet in het gras geeft de meester haar de kans het kleine kikkertje te bestuderen dat haar klasgenootjes al zagen.

Hoe anders had ik zelf die vraag gesteld toen ik zo oud was als zij. Wacht! Mag ik het ook zien?! Er zou wanhoop hebben doorgeklonken in mijn stem.
Want ik zou vast niet gehoord worden. Het zou vast niet belangrijk genoeg zijn dat ik ook zo ontzettend graag wilde kijken. Hoog zouden mijn verwachtingen dan ook niet zijn. En daarmee riep ik de uitkomst al over mezelf af. Het was hoe ik mijn wereld zag en dus wat ik kreeg. Geen kikkertje.

Want het universum hoort alles. Ook de zelfsabotage waaraan je jezelf onbewust onderwerpt. Omdat je diep van binnen vindt dat je het zo gewenste resultaat niet waard bent. Dat je er niet goed genoeg voor bent. Niet sterk genoeg. Slim genoeg. Leuk genoeg. En dat anderen beter zijn dan jij. Maar ook omdat je wellicht ergens onbewust de voordelen ervaart. Je hoeft immers niet voor jezelf te gaan staan. Geen verantwoordelijkheid te nemen. Mislukken kan dan nooit. En dat is fijn.

Maar wanneer je onbewust tegenhoudt waar je met heel je hart naar verlangt is die veiligheid van jezelf verstoppen en niet laten horen uiteindelijk alleen nog maar iets om uit te breken. Dan kun je niet anders meer dan dat. Want op een dag wordt het verlangen zo groot dat het de angst om te mislukken in de schaduw zet.

Dan mislukt het maar. En vinden ze daar maar van alles van. Zijn ze het er maar niet mee eens. Dan is het maar iets dat zij nooit zouden doen. Hebben ze er maar een oordeel over. Worden ze maar boos. Willen ze me maar nooit meer zien. Want niet trouw zijn aan wie ik ben voelt als een mislukken dat groter is dan het mislukken van alles wat ik ooit zal durven ondernemen.

Dwingend zal mijn ondertoon niet worden. En dat hoeft ook niet. Zo lang ik maar diep van binnen geloof in het resultaat dat ik voor ogen heb. En daarnaar handel.