vrede

Voor me ligt een stapel kranten. Opgespaard. Het is een dilemma tussen willen weten wat er in de wereld gebeurt en mijn eigen energie beschermen. Zo veel onrecht waar ik niets mee kan. Dat ik niet kan oplossen. Maar dat me zo kan raken.

Met mijn aandacht geef ik het alleen maar nog meer bestaansrecht. Voed ik het alleen maar nog meer. Alles wat je aandacht geeft wordt immers groter.

Wat wilde ik haar graag redden. De wereld. Maar ik kan het niet. Niet vanaf die kant.

Wat ik wel kan is zorgen voor vrede in mezelf. Aangaan van wat ik daar tegenkom. Niet weglopen voor gevoelens die pijnlijk zijn. Maar ze ruimte geven. Laten zijn zonder oordeel. Met liefde naar ze kijken. Met liefde kijken naar alles wat me tot hier heeft gebracht. Het heeft me gemaakt wie ik nu ben. En ik hou van wie ik ben. Niet altijd. Maar wel steeds vaker.

En misschien wordt dat wel groter. Verspreidt het zich. Naar de mensen om me heen. En verspreiden zij het weer verder.

Wat als iedereen met liefde zou kijken naar zichzelf. Werkelijk zou houden van wie hij of zij is. Zou het onrecht in de wereld dan afnemen. Zou er met meer vrede in onszelf ook meer vrede zijn daarbuiten.

Mijn keuze is dat te geloven. En ik koester en voed die gedachte. Zodat die zich meer en meer zal manifesteren. Alles wat je aandacht geeft wordt immers groter.