Jaar: 2015

genoeg

genoeg

Wanneer is het genoeg. Snel genoeg. Groot genoeg. Ver genoeg. Imposant genoeg. Luid genoeg. Mooi genoeg. En voor wie. Wanneer hebben we genoeg vrienden. Genoeg aanzien. Genoeg spullen. Genoeg geld. Genoeg bevestiging. Genoeg zekerheid. En genoeg afleiding. Om toch vooral maar te voorkomen dat we 

duisternis

duisternis

Volledige duisternis. Geen sterren. Geen maan. Snel doe ik mijn ogen weer dicht. Want daar is een duisternis die ik al ken. En waar ik niet bang voor hoef te zijn. Die is weg zodra ik mijn ogen open doe. Maar deze duisternis niet. Ze 

eenzaam

eenzaam

kaarsrecht staan zeallemaalbehalve die enehet is een boom met bochtenalsof hij niet goed wistwelke kant hij op zou gaan waar wil ik naartoewaar voelt het goedwaar kan ik zo veel ziendat ik niet weet waar te kijken zodat het me rijk maakten nederig tegelijk soms 

haast

haast

Even stond ik stil. Midden in de drukte van Rotterdam. Met mijn ogen dicht. Omdat de warmte van de zon zo heerlijk voelde. Plotseling werd ik aangesproken. Een meisje vroeg of het toch wel goed met me ging. Ze wees me op het groene stoplicht. 

regisseur van mijn eigen leven

regisseur van mijn eigen leven

Zou het dan allemaal voor niets zijn geweest. Patronen liggen klaar om in terug te vallen. En dat doe ik. Want iets anders is er niet. En toch. Het klopt niet. Met de verbinding die ik maakte met de natuur. Met mezelf. Terug waar ik 

verlangen van mijn ziel

verlangen van mijn ziel

Aanmelden was niet zo moeilijk. Vier dagen en vier nachten alleen in de natuur. Op zoek naar het diepste verlangen van mijn ziel. Dat wilde ik wel. Heel graag. Niet meer om mezelf heen kunnen. Maar met de voorbereiding kwam de realisatie dat het echt 

verbinding

verbinding

Van een afstand kon ik ze al horen. Maar het was meer dan alleen het geluid van de trommels. Toen ik dichterbij kwam zag ik een energie die ik zelf ook kan voelen. Als ik mediteer. Of in de natuur ben. De vreugde van contact 

bevrijd

bevrijd

Toen ik op pad ging voelde ik angst. Maar ook nieuwsgierigheid. En verlangen. Naar niet meer om mezelf heen kunnen. En naar het licht zien worden. De volgende dag. Tot zonsopgang zou ik gaan lopen. Een ritueel uit het Sjamanisme. Het was nog licht toen 

vrede

vrede

Voor me ligt een stapel kranten. Opgespaard. Het is een dilemma tussen willen weten wat er in de wereld gebeurt en mijn eigen energie beschermen. Zo veel onrecht waar ik niets mee kan. Dat ik niet kan oplossen. Maar dat me zo kan raken. Met 

niet waar

niet waar

nou mamadaar ga ik danverderzonder jouhet is netheel gekof het niet waar isineens moet ik huilenzoek wat afleidingmaar niet te veelwant ik wil nog vasthoudenaan samen met jouhet lukt me wel mamamijn balans weer te vindenomdat ik weet dat je bij me bentzoals je er